O szacunku do siebie…

Ktoś powiedział – nie musisz być przez wszystkich lubiany, ale powinieneś być szanowany.

Szacunek samego siebie zasadza się na głębokiej świadomości tego, kim się jest, postępowanie zgodnie ze swoimi wartościami. To wiedza i wyczucie na co się zgadzam, a na co już nie, gdzie są ustawione moje poprzeczki.

To Ty musisz zakomunikować innym ludziom, jak mają Cię traktować z pozycji wewnętrznej siły, a nie żądania.

To mówienie i myślenie o sobie z uznaniem.

Dokańczanie spraw, dotrzymywanie obietnic sobie i innym.

Wykorzystywanie własnych talentów, stawianie sobie celów i ich realizacja.

To stawianie granic sobie, to taka mądrość w obcowaniu z sobą. Kiedy szanuję siebie to nie przekraczam własnych granic, a nawet jak się zdarzy do wyciągam konsekwencje i dokonuję innego wyboru, tak jak przy błędach.

Kontakt z ciałem i intuicją czyli akceptowanie wewnętrznej mądrości, zaufanie do siebie.

To akceptowanie różnych swoich twarzy – wykorzystanie ich potencjału.Dbanie o siebie i swoje potrzeby ciała i duszy.

Szanujesz własne rytmy powrotu do siebie jak i wyjścia do świata.

Odsuwasz się od ludzi, przestrzeni, które już Tobie nie służą, jednocześnie wyciągając wnioski z tych relacji.

Poczucie wartości, a co za tym idzie pewność siebie, to konsekwencja szacunku do siebie. W szacunku do siebie jest dostojność cisza, wyrozumiałość, troska, wiele tam z miłości własne,j jak i wewnętrznego rodzica, którego aspekt warto w sobie wykształcić, tym bardziej, że wzorce wychowawcze naszych rodziców odbiegały od doskonałości, ale o tym innym razem…

Zapraszam na…sesje