Czas niedziałania – kiedy trzeba się zatrzymać, cykle

Życiu towarzyszy cykliczność, przejście z jednej fazy  w drugą, podlegamy nieustannym zmianom. Nasza psychika ma tez swoje cykle – czas działania i odpoczynku, samotności i i towarzystwa, zaangażowania i rezerwy, aktywności i przestoju, odosobnienia, tworzenia i niemocy twórczej.

Jeśli to dostrzegamy, to podążamy za własnym wewnętrznym rytmem. Niektórzy porównują to do zjawiska fali, jest maksymalne wychylenie i opad, grzbiety i doliny ( początki i zakończenia ) jest w tym jakaś mądrość.

Zauważenie tego faktu i pozwoli Ci zaakceptować  np. że nie możesz działać ciągle „na wysokim C”

Zmęczenie, wypalenie, złość, zniecierpliwienie czy inne emocje mogą być sygnałem, że czas zatrzymać.  Jeśli nie dostrzeżesz tego w porę, to zrobi to za ciebie twoje ciało. Czasem choroba, wypadek bądź inna sytuacja wymusza niejako zatrzymanie się i nie jest to kara – to po prostu przejścia w inną fazę jak i przywrócenie równowagi.  

Świadomość tej cykliczności i poddanie się temu uchroni nas poczuciem winy i nauczy więcej uważności i szacunku wobec naszego naturalnego rytmu. Dotyczy to też innych form naszego życia. Podobnie, gdy przebywasz często wśród ludzi, pracujesz z nimi, to naturalną rzeczą będzie,  że będziesz czuł potrzebę odosobnienia.

Możliwe, że masz potrzebę bycia wiecznie zajętym i życia w natłoku spraw, co sprawia, że  pokrywasz pustkę produktywnością. Ktoś powiedział, że bycie zajętym, to forma lenistwa – niechlujności w myśleniu i bezmyślności w działaniu, najczęściej to przykrywka dla unikania niezwykle ważnych, ale niekomfortowych zadań.

  Może czas się zatrzymać ?